ከጥንት ጊዜያት ጀምሮ ሰዎች ዕውቀታቸውን ለትውልድ ለማቆየት ሞክረዋል ፡፡ ስለዚህ ደብዳቤው ተፈለሰፈ ፡፡ የመጀመሪያዎቹ መለዋወጫዎች ከእንጨት ፣ ከአጥንት ወይም ከነሐስ እና ጥሬ የሸክላ ጽላቶች የተሠሩ ሦስት ማዕዘን ቅርፅ ያላቸው እንጨቶች ነበሩ ፡፡ እነዚህ ሳንቃዎች የተቃጠሉ ሲሆን በዚህም ጥንካሬን ይሰጣቸዋል ፡፡ በእነሱ ላይ ያሉ መረጃዎች አብዛኛውን ጊዜ ኪዩኒፎርም ይባላሉ ፡፡ አሁን በታሪካዊ ሙዝየሞች ውስጥ ኤግዚቢሽኖች ናቸው ፡፡
የመጀመሪያ የጽሑፍ መሣሪያዎች
የጥንቷ ግብፅ ስልጣኔ እስከ ዛሬ ድረስ በልማቱ ብዙዎችን ያስገርማል ፡፡ ከፒራሚዶች እና ከተራቀቀ ግብርና በተጨማሪ ፅሁፍ እዚህ ወደ ከፍተኛ ደረጃ ከፍ ብሏል ፡፡ የዚህ አገር ነዋሪዎች በሸምበቆ የተሠሩ ስስ ብሩሾችን ተጠቅመው በፓፒረስ ጥቅልሎች ላይ ጽፈዋል ፡፡ እያንዳንዱ ፀሐፊ ሁል ጊዜ የራሱ ዱላ እና እርሳስ በበርካታ ዱላዎች እና ኩባያዎች ለውሃ እና ለቀለሞች ነበረው ፡፡
በጥንቷ ሮም ዜጎች ኮዶችን ይጠቀሙ ነበር - የሰም መጽሐፍት ፡፡ በተጠረዙ የብረት ዘንጎች እገዛ በእነሱ ላይ ጻፉ - ስታይለስ። ቀረጻው ከአሁን በኋላ በማይፈለግበት ጊዜ ተደምስሷል ፣ እናም ሰም ተተካ ፡፡
አንግሎ-ሳክሰኖች የብራና ወረቀቱ ፈጣሪዎች ናቸው ፡፡ በእጅ የተጻፉ መጻሕፍት መደረግ የጀመሩት ከእሳቸው ነበር ፡፡ የዘመናዊ የታተሙ ምርቶች ምሳሌ ሆነዋል ፡፡ በብሉቱዝ ወረቀት ላይ መጻፍ ግን በጣም ከባድ ነበር ፣ ስለሆነም አዲስ ግኝት ተፈለሰፈ - በልዩ ሁኔታ የተሳለ የአእዋፍ ላባ ፡፡
እነሱ እንደ አንድ ደንብ ከዝይ ወስደዋል ፡፡ ይህ የሆነበት ምክንያት የዚህ ወፍ ላባዎች ወፍራም ግድግዳዎች ስላሏቸው የላባውን ሕይወት ይጨምራል ፡፡ እነሱ ደግሞ የበለጠ ትልቅ ናቸው ፣ ይህም ማለት እነሱን ለመያዝ እና አብሮ ለመስራት የበለጠ አመቺ ነው ማለት ነው ፡፡ በኋላ ፣ የተቀናበሩ የጽሑፍ ዕቃዎች ታዩ ፣ የእነሱ ንጥረ ነገሮች የማንኛቸውም ብርቅዬ ወፎች ላባ ፣ ስፓጋር - ባለቤት እና የጽሑፍ መጨረሻ ፡፡ እነዚህ መሳሪያዎች የuntainuntainቴ እስክሪብቶች ዘሮች ተደርገው ሊወሰዱ ይችላሉ ፡፡ እስከ 18 ኛው ክፍለ ዘመን ድረስ አብረዋቸው ጽፈዋል ፡፡
የአረብ ብረቶች እና የኳስ ነጥቦችን እስክሪብቶች
ከጊዜ በኋላ ሰዎች ብረትን በችሎታ መያዝን በሚማሩበት ጊዜ የብረት ላባዎች መፈጠር ጀመሩ ፡፡ የእነሱ ገጽታ ለመጀመሪያ ጊዜ ጀርመን ውስጥ በ 1748 ተመዘገበ ፡፡ ሆኖም ፣ ቀለሙን ስለረጩ ከእነሱ ጋር መፃፍ የማይመች ነበር ፣ ይህም ጽሑፉ እንዳይነበብ አድርጎታል ፡፡
በ 1792 እንግሊዛዊው ዲ ፔሪ በኒባው ውስጥ ቁመታዊ ቀዳዳ በመጠቀም ይህንን ችግር ፈትቶታል ፡፡ ቀለሟን በራሷ ውስጥ አቆየች ፣ በተለያዩ አቅጣጫዎች እንዲረጩ አልፈቀደም ፡፡ ይህ የአፃፃፉን ጥራት አሻሽሏል ፡፡ በ 19 ኛው ክፍለ ዘመን መጀመሪያ ላይ የብረት ኒባዎች በብዛት ማምረት ጀመሩ ፡፡ ከጊዜ በኋላ የተለመዱትን ወፎች ተክተው ባለፈው ክፍለ ዘመን እስከ 1950 ዎቹ ድረስ ኖረዋል ፡፡
በ 20 ኛው መቶ ክፍለዘመን አጋማሽ ላይ የኳስ ነጠብጣብ ብዕር ተፈለሰፈ ፡፡ መጀመሪያ ላይ በዋነኝነት በጦር ኃይሎች ጥቅም ላይ ውሏል ፣ ግን ከጊዜ በኋላ ከፍተኛ ተወዳጅነት አገኙ ፡፡ በ 1960 ዎቹ ጃፓኖች በስሜት የተጠመደ ብዕር ፈለጉ ፡፡ በአልኮል-ነክ ወይም በናይትሮ-ተኮር ፈሳሽ የተረጨ ባለ ቀዳዳ ዘንግ ነበረው ፡፡ በኋላ እነዚህ እስክሪብቶች ስሜት ቀስቃሽ እስክሪብቶች በመባል ይታወቁ ጀመር ፡፡
