ብዙ ህዝቦች ሙታንን የማስታወስ ባህል አላቸው ፣ እናም ታሪኩ ወደ መቶ ዘመናት ተሻግሯል ፡፡ በመታሰቢያው ውስጥ በተፈጥሮ ውስጥ የተወሰኑ ወጎች እና የአምልኮ ሥርዓቶች አሉ ፣ የእነሱ አስተጋባሪዎች አሁንም በሕይወት አሉ።
ለምን ያስታውሳሉ
ባለፉት መቶ ዘመናት የተሻሻሉ የተለያዩ ሕዝቦች የመዝናኛ ወጎች የተለያዩ ናቸው ፣ ግን በአንድ ነገር አንድ ናቸው - ከሞት ጋር ለሰው ነፍስ የተለየ ሕይወት ይጀምራል የሚል እምነት ፡፡ ስለሆነም ለቀብር ሥነ ሥርዓቱ ብቻ ሳይሆን ለቀጣይ መታሰቢያም ብዙ ትኩረት ሁልጊዜ ይደረግ ነበር ፡፡
በክርስትና ውስጥ እሱን ለማስታወስ ብዙ ጊዜ የተለመደ ነው-በቀብር ሥነ ሥርዓቱ ቀን ፣ በዘጠነኛው እና በአርባኛው ቀናት ፡፡ ይህ በነፍስ ሕይወት ውስጥ በነፍስ መከራ ምክንያት ነው ፡፡
በቀብሩ ቀን በቀብር ሥነ ሥርዓቱ ላይ የተገኙት ሁሉ የመታሰቢያ በዓል ተጋብዘዋል ፡፡ ዋቄ በቤት ውስጥ ሊደራጅ ይችላል ፣ ግን ዛሬ ብዙ ሰዎች ካፌ ወይም ምግብ ቤት ለመከራየት ይመርጣሉ ፡፡ በጠረጴዛ ላይ የቀረቡ ምግቦች በመታሰቢያው ምግብ ውስጥ ትልቅ ሚና ይጫወታሉ። ከጥንት ጊዜያት ለነበሩት ክርስቲያኖች ዋናው የመታሰቢያ ምግብ ኩቲያ (ወይም ሶቺቮ) ነበር - የተቀቀለ ሩዝ ፣ ማር ፣ ለውዝ እና ዘቢብ ያካተተ ምግብ ፡፡
ወደ ኩቲያ የሚገቡት እህል ሟቹን እንደሚጠብቀው እንደ አዲስ ሕይወት ዓይነት ያገለግላሉ ፡፡ አንድ አስፈላጊ ነጥብ የመታሰቢያው በዓል ከመጀመሩ በፊት የዚህ ምግብ በቤተመቅደስ ውስጥ መቀደስ ነው ፡፡ በመታሰቢያው ጠረጴዛ ላይ የግድ ብዙ ምግቦች አይደሉም ፡፡ ይሁን እንጂ ቀዝቃዛ ምግቦች እና የተለያዩ መጠጦች በተለምዶ ያገለግላሉ ፡፡
አሳዛኝ ድግስ
የመታሰቢያው እራት ወደሚካሄድበት ክፍል ከመግባታቸው በፊት በመቃብር ስፍራው ላይ የነበሩ ሁሉ እጃቸውን መታጠብ የተለመደ ነው ፡፡ ከዚያ እንግዶቹ “እባክዎን ሀዘናችንን ተካፈሉ” ከሚሉት ቃላት ጋር ወደ ጠረጴዛው ተጋብዘዋል ፡፡ አንድ ምግብ ባዶ ጠረጴዛው ላይ ባዶ ማድረግ የተለመደ ነው ፡፡ ከእሱ በስተቀኝ ያለው ቦታ የመታሰቢያ እራት አስተናጋጅ ወይም አስተናጋጅ ይወሰዳል።
የመታሰቢያው በዓል የሚጀምረው ከሟች የቅርብ ዘመድ በአንዱ “አባታችን” ን በማንበብ ነው ፣ ከዚያ በግራ እጁ ላይ የተገኘ እያንዳንዱ ሰው በመታሰቢያው ላይ እፍኝ ጃሌ ይወስዳል ፡፡ እሱ አብዛኛውን ጊዜ ምግቡን ያበቃል። ለተገኙት ሁሉ በብርጭቆዎች ውስጥ ይፈስሳል ፡፡ በአንዳንድ አካባቢዎች ፓንኬኮች ከማር ጋር እንዲሁ ባህላዊ የመታሰቢያ ምግብ ናቸው ፡፡ ከኩቲያ በኋላ ወዲያውኑ እነሱን መብላት የተለመደ ነው ፡፡ ቀሪዎቹ ምግቦች በአስተናጋጆቹ ምርጫ ያገለግላሉ ፡፡
በመታሰቢያው ምግብ ወቅት ሥነ-ምግባርን ማክበር አስፈላጊ ነው-ጮክ ብለው አይናገሩ ወይም አይስቁ ፡፡ በጠረጴዛ ላይ ያሉ ሁሉም ውይይቶች ለሟቹ መሰጠት አለባቸው ፣ ስለ ምድራዊ ህይወቱ ትዝታዎች ፡፡ ለመታሰቢያው ምግብ ምስጋና ማቅረብ የተለመደ አይደለም ፡፡ የቀረውን ምግብ ሟቹን በቤት ውስጥ ለማስታወስ እንዲችሉ ለእንግዶች ይሰራጫል ፡፡ ኩቲያ መጣል አይቻልም ፡፡ ለቀጣዩ መታሰቢያ - በ 9 እና 40 ቀናት - በጣም የቅርብ እና ዘመዶች ተጋብዘዋል ፡፡
ግን በጣም አስፈላጊው የሟቹ መታሰቢያ በእውነቱ በቤተክርስቲያን ውስጥ ይከናወናል ፡፡
